Na 22 of 23 uur reizen, ik weet door de vermoeidheid niet meer precies hoeveel, zijn we dan eindelijk in Varadero aangekomen. De reis is tamelijk voorspoedig verlopen en tot de laatste overstap op Montreal was er zelfs helemaal niets te klagen. Nou ja, op de man voor en vrouw achter Jolanda na. Eéntje die lekker in haar rug zat te prikken en een die al meteen zijn stoel naar achteren zette, maar als dit alles was hadden we dus niet veel te klagen.

Op Montreal liep het allemaal toch even anders. Het vliegtuig kwam wat later binnen en bleek een technisch mankement te hebben. In tegenstelling tot wat andere passagiers, die zo snel mogelijk naar Cuba wilde, gaven wij de voorkeur voor het grondig repareren van het remsysteem! Dan maar wat later in Cuba. Na twee uur vertraging en nog een defrosting van de vleugels ging het vliegtuig op pad richting Varadero. Ik was al zo moe dat mijn ogen nog voor het opstijgen al dicht waren gevallen. Een half uurtje voor de landing werden de customs papieren uitgedeeld en een visum formulier. Dit vond ik wat vreemd aangezien wij in Nederland al een visum hebben moeten aanvragen bij het consulaat van Cuba tegen een prijs van 22 euro pp. en een 25 euro boete als je zelf niet aanwezig bent bij de aanvraag. Hier kregen we in het vliegtuig een leeg visum formulier dat je moest invullen en hadden we, als zuinige Nederlanders, toch weer een 69 euro kunnen uitsparen. 

De paspoortcontrole bij de binnenkomst van Cuba verliep vrij vlot waarna we door een deurtje moesten die met een zoemer open ging. Toen ik er doorheen ging waande ik me in een nachtclub. Een stuk of tien Cubaanse schonen in strakke, korte uniformpjes, afgemaakt met netpanty’s en hoge hakken doemden voor mij op. Aangezien Jolanda nog aan de andere kant van de deur stond kon ik nog even ongegeneerd rondkijken hoe ze door de aankomsthal paradeerden.

Hierna begon de ellende. Nadat de bagageband tot stilstand kwam was onze bagage nog niet in de vertrekhal gearriveerd. Een flink aantal koffers was in Canada achtergebleven. Met een mannetje of 15 trokken we naar het kantoortje van de “lost and found bagage” waar we allemaal een formulier moesten invullen voor het terug verkrijgen van onze rugzakken. Een Amerikaans meisje belde in tranen haar ouders op omdat ze één van haar drie koffers miste. Haar vriend beklaagde zich nu omdat het badpak van zijn vriendin in die koffer zat! Dat moet een flinke koffer zijn dacht ik nog. Als enige kregen we te horen dat onze spullen al morgen komen en daar hopen we dan maar op.

Na twee dagen en vele telefoontjes met het vliegveld zijn onze rugzakken twee dagen later aangekomen. Om negen uur kwamen ze aan en de eerst volgende bus naar Havana ging om tien uur dus die konden we wel vergeten. Dan nog maar even langs bij de eigenaars van de Casa om ze te bedanken boor hun hulp met het bellen en daarna zijn we rustig naar het busstation gelopen. Vijf voor tien komen we aan op het busstation en negeren we de collectivo die niet de prijs wil vragen die eigenaars van onze Casa op hadden gegeven. Uit frustratie brengt de man van de collectivo ons naar de bus waar gewoon nog plaats is en we gaan met maar één dag vertraging richting Havana.