Het is niet gemakkelijk als Henro zijnde. Iedere dag een uur of tien wandelen tot je voeten er pijn van doen, en daarna een slaapplaats vinden. Normaal gesproken is dit niet zo'n probleem en ga je na een uur of drie in de middag die slaapplaats zoeken en stop je dan direct.  Dit keer heb ik me een strak schema toebedeeld omdat ik maar twee weken vakantie heb. Het is dus niet zien waar ik uitkom maar keihard van punt naar punt lopen.  Na drie dagen heb ik daar best wel spijt van. Het is hierdoor veel meer afzien dan goed voor een mens is. Hoeveel pijn kan een mens verdragen.
Door het afdalen van de eerste dag heb ik de bal van mijn voeten zo geforceerd dan ik nog geen 5 kilometer zonder pijn kan wandelen.
Dit jaar krijg ik uitermate veel aandacht van de Japanners. Al op Schiphol word ik al door verschillende personen aangesproken, of ik een Henro ben. Ook tijdens de overstap op Helsinki beginnen Japanners weer een gesprekje. Als ik op Kansai Airport de deur van het vliegveld naar buiten doorloop staat zo'n beetje het halve vliegtuig naar me te zwaaien en wensen ze succes. Het is best wel lachwekkend. Ook tijdens het lopen is die aandacht niet te stoppen.  Ik word overstelpt met ossettai. Dit zijn giften van de mensen die ze aan een henro geven.
In de afgelopen dagen heb ik al 2 flesjes water, 4 flesjes frisdrank,  een blikje icecoffee, een kopje thee, gepofte rijst, een zak zuurtjes, een beeldje, koekjes, een zak met koekjes en zuurtjes, en al drie keer 3 mega sinaasappels. Als je het gewicht van dit alles aga optellen is het niet te verwonderen dat ik bijna door mijn hoeven zak.
Op een gegeven moment loop ik met 6 sinaasappels in mijn rugzak en drie stuks in mijn handen. De oude mevrouw stond er op dat ik meeliep de boomgaard in en drie sinaasappels zou plukken. Ossettai mag je niet afwijzen, dus plukte ik ze maar. En daar loop je dan met drie kilo aan sinaasappels!!! Na een kilometer ben ik het gezeul wel een beetje zat, want je kan ze toch niet allemaal opeten. Ik besluit, om bij ieder wegaltaartje een sinaasappel te offeren. En zo ben ik in een mum van tijd mijn overgewicht aan sinaasappels kwijt.
Uiteindelijk maakt het niet veel uit. Ik heb nog evenveel pijn in mijn voeten. Ik wacht nog steeds op de eerste ossettai in de vorm van een voetmassage.